ΤΑ ΕΡΠΕΤΑ
Τα ερπετά συμπαρασύρουν συνήθως μεικτά συναισθήματα από τους ανθρώπους, αφού η όψη τους μόνο συνηθισμένη δεν είναι.
Αρχέτυπα του πανάρχαιου και σύμβολα του πρωτόγονου, τα πλάσματα που κατατάσσονται στην ομοταξία «ερπετά» προσφέρουν μια -χαλαρή- σύνδεση με την εποχή των δεινοσαύρων.
Ποικίλλοντας από το πανίσχυρο, το τρομακτικό και το επικίνδυνο μέχρι το φαντασμαγορικό και το γλυκό, τα ερπετά παραμένουν από τα τρανταχτά παραδείγματα της ζωικής προσαρμογής και ποικιλομορφίας.
Τα ερπετά συμπαρασύρουν συνήθως μεικτά συναισθήματα από τους ανθρώπους, αφού η όψη τους μόνο συνηθισμένη δεν είναι.
Αρχέτυπα του πανάρχαιου και σύμβολα του πρωτόγονου, τα πλάσματα που κατατάσσονται στην ομοταξία «ερπετά» προσφέρουν μια -χαλαρή- σύνδεση με την εποχή των δεινοσαύρων.
Ποικίλλοντας από το πανίσχυρο, το τρομακτικό και το επικίνδυνο μέχρι το φαντασμαγορικό και το γλυκό, τα ερπετά παραμένουν από τα τρανταχτά παραδείγματα της ζωικής προσαρμογής και ποικιλομορφίας.
Πύθωνας
Πύθωνας είναι γένος ανιοβόλων φιδιών που ανήκουν στην οικογένεια των Πυθωνιδών και στην τάξη των Λεπιδωτών Ερπετών. Απαντώνται στην Αφρική και στην Ασία. Σήμερα αναγνωρίζονται επτά συνολικά είδη. Η κοινή του ονομασία είναι πύθωνα. Το μήκος του κυμαίνεται, ανάλογα με το είδος, από μερικά εκατοστά μέχρι και 10 μ. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν έχουν αδένες με δηλητήριο και σκοτώνουν τη λεία τους σφίγγοντάς την με τις δυνατές σπείρες τους. Από τα επτά είδη επικίνδυνο για τον άνθρωπο είναι ο «πύθων ο δικτυωτός», ο οποίος ζει στις ζούγκλες της Μαλαισίας και της Μιανμάρ. Το βάρος αυτού του πύθωνα μπορεί να φθάσει τα 120 κιλά.
Η κύρια τροφή στα μεγάλα φίδια του γένους είναι τα διάφορα θηλαστικά ζώα. Αυτά τα καταπίνουν ολόκληρα και για το λόγο αυτό η στοματική και φαρυγγική τους κοιλότητα διαστέλλεται.
Ο πύθωνας γεννά αυγά και ο αριθμός τους σε μερικά είδη υπερβαίνει τα 100 ανά γέννα. Η διάρκεια της επώασης είναι 9-11 εβδομάδες. Κατά την περίοδο αυτή το θηλυκό δεν προσλαμβάνει τροφή.
Πύθωνας είναι γένος ανιοβόλων φιδιών που ανήκουν στην οικογένεια των Πυθωνιδών και στην τάξη των Λεπιδωτών Ερπετών. Απαντώνται στην Αφρική και στην Ασία. Σήμερα αναγνωρίζονται επτά συνολικά είδη. Η κοινή του ονομασία είναι πύθωνα. Το μήκος του κυμαίνεται, ανάλογα με το είδος, από μερικά εκατοστά μέχρι και 10 μ. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν έχουν αδένες με δηλητήριο και σκοτώνουν τη λεία τους σφίγγοντάς την με τις δυνατές σπείρες τους. Από τα επτά είδη επικίνδυνο για τον άνθρωπο είναι ο «πύθων ο δικτυωτός», ο οποίος ζει στις ζούγκλες της Μαλαισίας και της Μιανμάρ. Το βάρος αυτού του πύθωνα μπορεί να φθάσει τα 120 κιλά.
Η κύρια τροφή στα μεγάλα φίδια του γένους είναι τα διάφορα θηλαστικά ζώα. Αυτά τα καταπίνουν ολόκληρα και για το λόγο αυτό η στοματική και φαρυγγική τους κοιλότητα διαστέλλεται.
Ο πύθωνας γεννά αυγά και ο αριθμός τους σε μερικά είδη υπερβαίνει τα 100 ανά γέννα. Η διάρκεια της επώασης είναι 9-11 εβδομάδες. Κατά την περίοδο αυτή το θηλυκό δεν προσλαμβάνει τροφή.
Οι Σκορπιοι είναι ζώα που σχηματίζουν την ομώνυμη τάξη αρθροπόδων (Scorpiones) και ανήκουν στην ομοταξία των αραχνίδιων. Οι σκορπιοί έχουν μέγεθος από 3 μέχρι 18 εκατοστά του μέτρου. Κατοικούν σε ξερές και πετρώδεις περιοχές.
Στην Ευρώπη, ο σκορπιός εμφανίζεται περισσότερο στην Ισπανία την Ιταλία και τα Βαλκάνια. Ζει μόνος του και δεν αλλάζει τον τόπο που μένει μέχρι να πεθάνει. Την ημέρα κρύβεται κάτω από πέτρες, στις σχισμές των βράχων ακόμα και μέσα στα σπίτια, στις σκοτεινές γωνιές ή κάτω από έπιπλα. Τη νύχτα βγαίνει από την κρύπτη του για την ανεύρεση τροφής. Οι σκορπιοί τρώνε έντομα, αράχνες και άλλα μικρά ζωύφια.
Δεν απομακρύνεται από την κρύπτη του εκτός από την εποχή που πολλαπλασιάζεται, οπότε πρέπει να βρει το ταίρι του. Μετά τη σύζευξη, ο θηλυκός σκορπιός καταβροχθίζει τον αρσενικό και ύστερα από μερικούς μήνες το θηλυκό γεννάει 25 - 30 αβγά. Η μητέρα βοηθά με τις λαβίδες της να βγούν τα μικρά από τα αυγά. Αφού τα καθαρίσει, τα βάζει πάνω στη ράχη της, όπου μένουν περίπου 15 μέρες. Στο διάστημα αυτό η μητέρα μένει συνέχεια στη φωλιά της, χωρίς να τρώει τίποτα.
Το τσίμπημα του σκορπιού που ζει στην Ευρώπη προκαλεί πόνους και ερεθίζει το δέρμα, δεν είναι όμως επικίνδυνο. Οι σκορπιοί που ζουν στις ισημερινές περιοχές είναι πολύ επικίνδυνοι. Το δηλητήριο που έχουν στο αγκάθι στην άκρη της ουράς τους είναι θανατηφόρο, περισσότερο για τα παιδιά, αλλά και για τους ενήλικες.
Στην Ευρώπη, ο σκορπιός εμφανίζεται περισσότερο στην Ισπανία την Ιταλία και τα Βαλκάνια. Ζει μόνος του και δεν αλλάζει τον τόπο που μένει μέχρι να πεθάνει. Την ημέρα κρύβεται κάτω από πέτρες, στις σχισμές των βράχων ακόμα και μέσα στα σπίτια, στις σκοτεινές γωνιές ή κάτω από έπιπλα. Τη νύχτα βγαίνει από την κρύπτη του για την ανεύρεση τροφής. Οι σκορπιοί τρώνε έντομα, αράχνες και άλλα μικρά ζωύφια.
Δεν απομακρύνεται από την κρύπτη του εκτός από την εποχή που πολλαπλασιάζεται, οπότε πρέπει να βρει το ταίρι του. Μετά τη σύζευξη, ο θηλυκός σκορπιός καταβροχθίζει τον αρσενικό και ύστερα από μερικούς μήνες το θηλυκό γεννάει 25 - 30 αβγά. Η μητέρα βοηθά με τις λαβίδες της να βγούν τα μικρά από τα αυγά. Αφού τα καθαρίσει, τα βάζει πάνω στη ράχη της, όπου μένουν περίπου 15 μέρες. Στο διάστημα αυτό η μητέρα μένει συνέχεια στη φωλιά της, χωρίς να τρώει τίποτα.
Το τσίμπημα του σκορπιού που ζει στην Ευρώπη προκαλεί πόνους και ερεθίζει το δέρμα, δεν είναι όμως επικίνδυνο. Οι σκορπιοί που ζουν στις ισημερινές περιοχές είναι πολύ επικίνδυνοι. Το δηλητήριο που έχουν στο αγκάθι στην άκρη της ουράς τους είναι θανατηφόρο, περισσότερο για τα παιδιά, αλλά και για τους ενήλικες.
Δράκος του Κόμοντο
Ο δράκος του Κόμοντο είναι η μεγαλύτερη σαύρα στον κόσμο. Φτάνει τα 3μ σε μήκος και κατά μέσο όρο τα 90 κιλά σε βάρος. Ζει σε τροπικά δάση μουσώνων, σαβάνες με φοίνικες και λιβάδια. Τρέχει με ταχύτητα έως 20χλμ/ώρα.
Σε συνδυασμό με το δυνατό συνθλιπτικό του δάγκωμα, το τοξικό του σάλιο περιέχει δηλητήριο αλλά και πάνω από 40 διαφορετικά βακτήρια προκαλώντας σηψαιμία στο θήραμά του.
Το θηλυκό εναποθέτει περίπου 25 αυγά σε τρύπες που σκάβει στο έδαφος. Η διάρκεια της επώασης διαρκεί έως 9 μήνες. Τα μικρά περνούν τα πρώτα 2 χρόνια της ζωής τους κυρίως πάνω σε δέντρα για να προστατεύονται από τους μεγαλύτερους δράκους. Επίσης κυλιούνται σε κόπρανα για να τους απωθούν με την μυρωδιά τους.
Μέσος όρος ζωής στη φύση: 30+ χρόνια.
Κατάσταση στη φύση: Ευάλωτο, εξαιτίας της καταστροφής του φυσικού του περιβάλλοντος, της μείωσης των θηραμάτων και του κυνηγιού. Έχουν απομείνει περίπου 5.000 άτομα στη φύση.
Ας τσεκάρουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία τους :
Τα κυρίαρχα αρσενικά παλεύουν για την κατάκτηση του θηλυκού. Παρά το μεγάλο τους μέγεθος, παλεύουν σε όρθια στάση. Χρησιμοποιούν την ουρά τους για στήριγμα και με τα μπροστινά τους πόδια πιάνονται και προσπαθούν να ρίξουν ο ένας τον άλλο κάτω.
• Είναι απόγονοι του είδους Varanus prisca που έζησε στην Αυστραλία την Πλειστόκαινη περίοδο. Έφτανε τα 7μ. και ξεπερνούσε τα 600 κιλά.
• Ενώ το δάγκωμά τους μπορεί να είναι θανατηφόρο για ένα άλλο ζώο, αυτό δεν ισχύει για τα δαγκώματα μεταξύ τους.
• Είναι εξαιρετικοί κολυμβητές. Κολυμπούν από το ένα νησί στο άλλο και μπορούν ακόμα και να βουτήξουν σε βάθος έως 4,5μ.
• Το μήκος της ουράς είναι όσο το σώμα του.
• Η κίτρινη διχαλωτή τους γλώσσα χρησιμεύει για να ανιχνεύσουν, να γευτούν και να μυρίσουν το θήραμά τους, χρησιμοποιώντας το αισθητήριο σύστημα των ερπετών, όργανο Γιάκομπσον. Μπορούν να εντοπίσουν ένα κουφάρι από απόσταση 10χλμ!
• Τα θηλυκά μπορούν να γεννήσουν γονιμοποιημένα αυγά χωρίς καμμία σεξουαλική επαφή. Το σπάνιο αυτό φαινόμενο ονομάζεται παρθενογέννεση.
• Το γεννετικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι πάντα αρσενικά μικρά. Έτσι διασφαλίζεται η ύπαρξη αρσενικών στις απομονωμένες περιοχές διαβίωσής τους.
Ο δράκος του Κόμοντο είναι η μεγαλύτερη σαύρα στον κόσμο. Φτάνει τα 3μ σε μήκος και κατά μέσο όρο τα 90 κιλά σε βάρος. Ζει σε τροπικά δάση μουσώνων, σαβάνες με φοίνικες και λιβάδια. Τρέχει με ταχύτητα έως 20χλμ/ώρα.
Σε συνδυασμό με το δυνατό συνθλιπτικό του δάγκωμα, το τοξικό του σάλιο περιέχει δηλητήριο αλλά και πάνω από 40 διαφορετικά βακτήρια προκαλώντας σηψαιμία στο θήραμά του.
Το θηλυκό εναποθέτει περίπου 25 αυγά σε τρύπες που σκάβει στο έδαφος. Η διάρκεια της επώασης διαρκεί έως 9 μήνες. Τα μικρά περνούν τα πρώτα 2 χρόνια της ζωής τους κυρίως πάνω σε δέντρα για να προστατεύονται από τους μεγαλύτερους δράκους. Επίσης κυλιούνται σε κόπρανα για να τους απωθούν με την μυρωδιά τους.
Μέσος όρος ζωής στη φύση: 30+ χρόνια.
Κατάσταση στη φύση: Ευάλωτο, εξαιτίας της καταστροφής του φυσικού του περιβάλλοντος, της μείωσης των θηραμάτων και του κυνηγιού. Έχουν απομείνει περίπου 5.000 άτομα στη φύση.
Ας τσεκάρουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία τους :
Τα κυρίαρχα αρσενικά παλεύουν για την κατάκτηση του θηλυκού. Παρά το μεγάλο τους μέγεθος, παλεύουν σε όρθια στάση. Χρησιμοποιούν την ουρά τους για στήριγμα και με τα μπροστινά τους πόδια πιάνονται και προσπαθούν να ρίξουν ο ένας τον άλλο κάτω.
• Είναι απόγονοι του είδους Varanus prisca που έζησε στην Αυστραλία την Πλειστόκαινη περίοδο. Έφτανε τα 7μ. και ξεπερνούσε τα 600 κιλά.
• Ενώ το δάγκωμά τους μπορεί να είναι θανατηφόρο για ένα άλλο ζώο, αυτό δεν ισχύει για τα δαγκώματα μεταξύ τους.
• Είναι εξαιρετικοί κολυμβητές. Κολυμπούν από το ένα νησί στο άλλο και μπορούν ακόμα και να βουτήξουν σε βάθος έως 4,5μ.
• Το μήκος της ουράς είναι όσο το σώμα του.
• Η κίτρινη διχαλωτή τους γλώσσα χρησιμεύει για να ανιχνεύσουν, να γευτούν και να μυρίσουν το θήραμά τους, χρησιμοποιώντας το αισθητήριο σύστημα των ερπετών, όργανο Γιάκομπσον. Μπορούν να εντοπίσουν ένα κουφάρι από απόσταση 10χλμ!
• Τα θηλυκά μπορούν να γεννήσουν γονιμοποιημένα αυγά χωρίς καμμία σεξουαλική επαφή. Το σπάνιο αυτό φαινόμενο ονομάζεται παρθενογέννεση.
• Το γεννετικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι πάντα αρσενικά μικρά. Έτσι διασφαλίζεται η ύπαρξη αρσενικών στις απομονωμένες περιοχές διαβίωσής τους.
Χελώνα Λεοπάρδαλη
Ζει σε λιβάδια με περιορισμένη βροχόπτωση, σαβάνες και πεδιάδες, σε υψόμετρο έως 3.000μ.
Το θηλυκό γεννάει αυγά έως και 6 φορές το χρόνο. Τα αυγά εναποθέτονται σε μια τρύπα στο χώμα και η εκκόλαψη διαρκεί έως και 1 χρόνο.Μια ενήλικη χελώνα λεοπάρδαλη φτάνει τα 70εκ. σε μήκος και τα 40 κιλά σε βάρος.
Το είδος απειλείται καθώς τις κυνηγάνε για τροφή και τα αυγά τους αποδεκατίζονται από θηρευτές. Το καβούκι τους χρησιμοποιείται για την κατασκευή διάφορων μουσικών οργάνων.
Συναντάται κυρίως σε περιοχές όπως η Ανατολική Αφρική από την Σαχάρα έως την Αιθιοπία.
Ζει σε λιβάδια με περιορισμένη βροχόπτωση, σαβάνες και πεδιάδες, σε υψόμετρο έως 3.000μ.
Το θηλυκό γεννάει αυγά έως και 6 φορές το χρόνο. Τα αυγά εναποθέτονται σε μια τρύπα στο χώμα και η εκκόλαψη διαρκεί έως και 1 χρόνο.Μια ενήλικη χελώνα λεοπάρδαλη φτάνει τα 70εκ. σε μήκος και τα 40 κιλά σε βάρος.
Το είδος απειλείται καθώς τις κυνηγάνε για τροφή και τα αυγά τους αποδεκατίζονται από θηρευτές. Το καβούκι τους χρησιμοποιείται για την κατασκευή διάφορων μουσικών οργάνων.
Συναντάται κυρίως σε περιοχές όπως η Ανατολική Αφρική από την Σαχάρα έως την Αιθιοπία.
Αμερικανικός Αλιγάτορας
Οι αλιγάτορες ζουν σε δασώδεις περιοχές κοντά σε λίμνες, βάλτους και έλη. Φτάνουν έως 5μ σε μήκος και πάνω από 600 κιλά σε βάρος. Το θηλυκό εναποθέτει έως 60 αυγά.
Τα μωρά επικοινωνούν μεταξύ τους με ήχους όταν βρίσκονται ακόμα στο αυγό, πιθανόν για να συγχρονίζουν την στιγμή της εκκόλαψης και να προσελκύσουν τη μητέρα στη φωλιά.
Κατά τη δεκαετία του ’50 το είδος κινδύνεψε πολύ σοβαρά εξαιτίας του εκτεταμένου κυνηγιού για το δέρμα του. Σήμερα προστατεύεται νομικά και είναι πλέον κοινό στις περισσότερες περιοχές προέλευσής του.
Οι αλιγάτορες ζουν σε δασώδεις περιοχές κοντά σε λίμνες, βάλτους και έλη. Φτάνουν έως 5μ σε μήκος και πάνω από 600 κιλά σε βάρος. Το θηλυκό εναποθέτει έως 60 αυγά.
Τα μωρά επικοινωνούν μεταξύ τους με ήχους όταν βρίσκονται ακόμα στο αυγό, πιθανόν για να συγχρονίζουν την στιγμή της εκκόλαψης και να προσελκύσουν τη μητέρα στη φωλιά.
Κατά τη δεκαετία του ’50 το είδος κινδύνεψε πολύ σοβαρά εξαιτίας του εκτεταμένου κυνηγιού για το δέρμα του. Σήμερα προστατεύεται νομικά και είναι πλέον κοινό στις περισσότερες περιοχές προέλευσής του.
Κροκόδειλος
Ο κροκόδειλος είναι ζώο που ανήκει στην τάξη των μεγάλων ερπετών. Η τάξη αυτή διαιρείται σε τρεις οικογένειες: των κροκοδειλιδών, των αλλιγατοριδών και των γαβιαλιδών.
Οι κροκόδειλοι είναι διαδεδομένοι σε πολλά μέρη της γης. Σήμερα μπορεί να συναντηθούν κροκόδειλοι στη βόρεια και Κεντρική Αμερική, στο βορειοδυτικό τμήμα της Νότιας Αμερικής, στις Αντίλλες, στην Αφρική καθώς και στα νησιά που βρίσκονται στις ανατολικές της ακτές, στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες, στη νότια Ασία.
Πολλοί μπερδεύουν (φυσιολογικά) τους κροκόδειλους με τους αλιγάτορες καθώς ανήκουν και οι δυο τους στην ίδια ομάδα των μεγαλόσωμων ερπετών και απαντώνται στα ίδια μέρη ανά τον κόσμο. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως για τους ίδιους και τις διαφορές τους είναι ότι οι μύτες τους είναι διαφορετικές. Η μύτη του αλιγάτορα είναι πιο μυτερή σε σχέση με την αντίστοιχη του κροκόδειλου και ότι η μύτη του τελευταίου είναι πιο πλακουτσή. Κατά τ' άλλα τα δύο αυτά ερπετά δεν έχουν άλλες διαφορές
Ο κροκόδειλος είναι ζώο που ανήκει στην τάξη των μεγάλων ερπετών. Η τάξη αυτή διαιρείται σε τρεις οικογένειες: των κροκοδειλιδών, των αλλιγατοριδών και των γαβιαλιδών.
Οι κροκόδειλοι είναι διαδεδομένοι σε πολλά μέρη της γης. Σήμερα μπορεί να συναντηθούν κροκόδειλοι στη βόρεια και Κεντρική Αμερική, στο βορειοδυτικό τμήμα της Νότιας Αμερικής, στις Αντίλλες, στην Αφρική καθώς και στα νησιά που βρίσκονται στις ανατολικές της ακτές, στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες, στη νότια Ασία.
Πολλοί μπερδεύουν (φυσιολογικά) τους κροκόδειλους με τους αλιγάτορες καθώς ανήκουν και οι δυο τους στην ίδια ομάδα των μεγαλόσωμων ερπετών και απαντώνται στα ίδια μέρη ανά τον κόσμο. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως για τους ίδιους και τις διαφορές τους είναι ότι οι μύτες τους είναι διαφορετικές. Η μύτη του αλιγάτορα είναι πιο μυτερή σε σχέση με την αντίστοιχη του κροκόδειλου και ότι η μύτη του τελευταίου είναι πιο πλακουτσή. Κατά τ' άλλα τα δύο αυτά ερπετά δεν έχουν άλλες διαφορές
Η ανακόντα είναι γένος των μη ιοβόλων φιδιών της οικογένειας Βοΐδες και της τάξης Φολιδωτά ή Λεπιδωτά. Μπορεί να φθάσουν σε μήκος τα 7 μέτρα και σε βάρος τα 100 κιλά. Απαντώνται κυρίως στην τροπική Λατινική Αμερική, όπου έχουν την κοινή ονομασία ανακόντες. Τα μέλη τους συμπεριλαμβάνουν μερικά από τα μεγαλύτερα φίδια στον κόσμο. Τρέφονται με θηλαστικά και πτηνά, τα οποία ακινητοποιούν σφίγγοντάς τα και στη συνέχεια συνθλίβοντάς τα, όπως οι βόες. Η ονομασία Eυνήκτης προέρχεται από την ομώνυμη αρχαία ελληνική λέξη, που σημαίνει τον "καλό κολυμβητή.
Το χρώμα του φιδιού είναι πράσινο και λαδί ή καστανό με μαύρες κηλίδες. Το μέγιστο μέγεθος των ερπετών αυτών έχει επιφέρει συζητήσεις. Ο Mehrtens (1987) θεωρεί ότι η ενήλικη ανακόντα κατά μέσο όρο φτάνει σε μέγεθος τα 18-20 μέτρα για το είδος της πράσινης ανακόντας, Eunectes murinus και πολύ σπάνια τα 23-25 μέτρα . Οι υπολογισμοί που κάνουν λόγο για 35-40 μ. είναι ασαφείς. Σε έρευνα που έγινε σε 1000 είδη που πιάστηκαν στηΒενεζουέλα, το μεγαλύτερο ήταν 17 μέτρα και ζύγιζε 100 κιλά.
Τα τοπικά ονόματα του φιδιού στη Λατινική Αμερική περιλαμβάνουν τον ισπανικό όρο matatoro, που σημαίνει "φονιάς ταύρων", και τα ονόματα sucuri και yakumama, που του έχουν δώσει οι ιθαγενείς. Η λέξη ανακόντα προέρχεται από τη σιναλεζική γλώσσα, που είναι η ιθαγενής γλώσσα των κατοίκων της Σρί Λάνκα. Οι πύθωνες που βρίσκονται στις ζούγκλες του νησιού αυτού έχουν ομοιότητες με τις ανακόντες και είναι μερικές φορές πολύ μεγάλοι σε μέγεθος. Η σινγκαλέζικη λέξη "Hena Kandaya" που σημαίνει ζώο με μεγάλο σώμα, πιθανότατα πέρασε στους Βρετανούς ως Anaconda. Οι Βρετανοί κυβέρνησαν τη Σρι Λάνκα για περισσότερο από έναν αιώνα. Πιστεύεται επίσης ότι η ονομασία ανακόντα μπορεί να προήλθε από τη γλώσσα Ταμίλ και τη λέξη anaikondran, που σημαίνει "δολοφόνος ελεφάντων" ή anaikkonda, που σημαίνει "έχοντας σκοτώσει έναν ελέφαντα".
Το ερπετό απαντάται στη Νότια Αμερική, κυρίως στην Κολομβία, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία (Αμαζόνιος). Ζει σε υδάτινα ρεύματα ή επάνω στα δέντρα ενώ το ποιο περίεργο γνώρισμα αυτού του φιδιού είναι ότι,πρόκειται για ωοζωοτόκο ζώο, που σημαίνει ότι γεννά ζωντανά μικρά.
Το χρώμα του φιδιού είναι πράσινο και λαδί ή καστανό με μαύρες κηλίδες. Το μέγιστο μέγεθος των ερπετών αυτών έχει επιφέρει συζητήσεις. Ο Mehrtens (1987) θεωρεί ότι η ενήλικη ανακόντα κατά μέσο όρο φτάνει σε μέγεθος τα 18-20 μέτρα για το είδος της πράσινης ανακόντας, Eunectes murinus και πολύ σπάνια τα 23-25 μέτρα . Οι υπολογισμοί που κάνουν λόγο για 35-40 μ. είναι ασαφείς. Σε έρευνα που έγινε σε 1000 είδη που πιάστηκαν στηΒενεζουέλα, το μεγαλύτερο ήταν 17 μέτρα και ζύγιζε 100 κιλά.
Τα τοπικά ονόματα του φιδιού στη Λατινική Αμερική περιλαμβάνουν τον ισπανικό όρο matatoro, που σημαίνει "φονιάς ταύρων", και τα ονόματα sucuri και yakumama, που του έχουν δώσει οι ιθαγενείς. Η λέξη ανακόντα προέρχεται από τη σιναλεζική γλώσσα, που είναι η ιθαγενής γλώσσα των κατοίκων της Σρί Λάνκα. Οι πύθωνες που βρίσκονται στις ζούγκλες του νησιού αυτού έχουν ομοιότητες με τις ανακόντες και είναι μερικές φορές πολύ μεγάλοι σε μέγεθος. Η σινγκαλέζικη λέξη "Hena Kandaya" που σημαίνει ζώο με μεγάλο σώμα, πιθανότατα πέρασε στους Βρετανούς ως Anaconda. Οι Βρετανοί κυβέρνησαν τη Σρι Λάνκα για περισσότερο από έναν αιώνα. Πιστεύεται επίσης ότι η ονομασία ανακόντα μπορεί να προήλθε από τη γλώσσα Ταμίλ και τη λέξη anaikondran, που σημαίνει "δολοφόνος ελεφάντων" ή anaikkonda, που σημαίνει "έχοντας σκοτώσει έναν ελέφαντα".
Το ερπετό απαντάται στη Νότια Αμερική, κυρίως στην Κολομβία, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία (Αμαζόνιος). Ζει σε υδάτινα ρεύματα ή επάνω στα δέντρα ενώ το ποιο περίεργο γνώρισμα αυτού του φιδιού είναι ότι,πρόκειται για ωοζωοτόκο ζώο, που σημαίνει ότι γεννά ζωντανά μικρά.